hoyrat

kim duyacak sesimi? yazdıklarımı defalarca kim okuyacak? ağlayarak ezberleyecek? kimmm??? “unutmayacağım” diyecek?..
haberin bile yok değil mi bana ne yaptığından, benden ne aldığından, ne çaldığından? 

nasıl hak görüyorsun bu kadar hoyrat olmayı?

dön dolaş aynı yerdeyim, nasıl, neden yaptığıma inanamıyorum da neden niçin inandım sana? seni affetmeyesim var ama o da başka bir söz tutamayacağım biliyorum.. 

senden çok kendime kızgınım…

 

geri ver

 

sözlerimi geri ver!

ben sadece yazabildim bu bombok hayatta şimdi gözlerinde kaldı sözlerim

yazabilemiyorum..

gözlerini aldın ya benden n’olur sözlerimi geri ver!

veda busesi

gelemem dedi. gel demedim. git demedim, diyemem..ne diyeceğimi, ne bileceğimi, ne yapacağımı bilemezken ben, gözümden akacak yaşı tutamazken, gitmeden önce; üstelik o da gitmek istemezken, küçücük, masum ve mahzun yüzü avuçlarımın içindeyken "öpmezseniz içimde kalır" dedi.. sadece dudağı dudağıma değil, gözyaşı gözyaşıma değdi...

değer mi lan??

değer be.. bazen kısacık bi an için bile gönülgönüle değer. o kısacık an için günlerce aylarca yıllarca eziyete de o iki damla için nehirlerce dökmeye de değer... 

 

 

günlerdir, gecelerdir soruyorum kendime?! haftalardır, aylardır .. ben senin olmadığın, senin haberin bile olmayan bir sen”e neden sözlerimden neden gözlerimden döktüm ?! ben buna nasıl aldandım diye soruyorum kendime..

 iki damla gözyaşına bi gülüşüne, bir kaçamak bakışına şimdi bile yine kanarım, yine aldanırım, yine yanarım bile bile..

o

 

ben çok uzun zamandır kimsesiz bir hasret çekiyorum..

çocukluğumdan beridir kimilerini yerine koymaya çalışıyorum.  ve güzelim kadınlardan daha güzel ne var dünyada? ben kendimi bildim bileli hasretimi, özlemimi, açlığımı, yokluğumu, yoksunluğumu, üzerinize boca ediyorum. özür dilemiyorum hiçbirinizden! hiçbirinizi biri daha benim gibi görmeyecek, benim gibi bakmayacak, bilmeyecek, duymayacak bi başkası benim gibi…

hiçbiriniz değildi hasretini çektiğim ve hepiniz sayesinde öğrendim.. teşekkür ederim hepinize ve her birinize!

ben kendimi bildim bileli kimsesiz bir hasret çekiyorum!
önceleri bilmezdim, korkaktım sana, ona, buna, şuna kaçtım. saçtım içimdekileri.. ve sen ve o ve diğeri kaçtı.. üstelik hepsi de çok da haklıydı.! haklıydınız be!! ve ben de böyle, her biriniz sayesinde öğrendim aşk”ı

ben bugün hala kimsesiz bir hasret çekiyorum..!

ben bugün bak hala kendime yalan söylüyorum!!

ben ezelden beridir biliyorum da ben bilmezden, ben görmezden, ben duymazdan geliyorum!

 

O çağırıyor!! yoluna düşmeye yüreğim yok!!!

 

kül olur...

 

 ...bir ömür özür borçlusun bana..

 

mecburum

ben de demiştim daha önce ve benden daha öncelerinin dedikleri gibi
yazmaktan başka çarem olmadığı için değil;
ben yazmak zorunda olduğum için yazıyorum..
çare peşinde değilim artık, sadece yazmaya mecburum!
ben yaşamak zorunda olduğum için yaşıyorum..
peşine düştüğüm hiç bir şey yok artık, yaşamaya mecburum!

 

sen kimm

 

nevruz

yağ hadi durma lan kar! es, kes, acıt canımız ayaz,.. şimdi gelse ne olur, neye yarar bahar? aşk yok! umut yok…

 

 

 

 

uyu yorum

 

Eli, Eli, lama sabaktani?”

bu çağın peygamberi yok çünkü olamaz. KONUŞMUYORSUN ARTIK BİZİMLE. biliyorsun göndersen de görevlendirsen de, bırak iman etmeyi, peşine düşmeyi, can vermeyi; dönüp kimse bakmaz. yokluk zamanlarını aşan insan türü bokluk zamanlarına ulaşacağını bilse yine aynı yoldan mı giderdi? most probabably evet. iyi de niye? hamurunu çamurunu neyden kardın  da bu yaratık böyle? hikmetinden sual olunmaz? oh ne âlâ!! e aşığa da kelepçe vurulmaz. ben soruyorum ya hu?? bir ve bütün olan senken, bütün güç sende iken.. nasıl izin verdin bu çirkinliğe? NEDEN??

hane?

 

 

naz makamı