yalnız bi herifim, çok fazla zaman harcıyorum instagramda. bir
kaç gündür siyah beyaz fotoğraflarına bakıyorum arkadaşlarımın. bazıları 20
yıldır görmediğim, kimi eski sevgilim, bazıları gencecik, kızlarım gibi
sevdiğim.
işi, gücü, eğitimi, kariyeri, geliri, gezdiği, gördüğü, yediği,
içtiği, ailesi, sevdiği, sevindiği, kocası, bebesi,. fark etmeksizin bu
yüzlerce kadın yarın öldürülüp, siyah beyaz bir fotoğrafla anılmaktan korkuyor.
ve buna itiraz ediyor!
iç organlarım görülmeyen bir tırmıkla parçalanır gibi oluyor her
birini gördüğümde, bu yüzlerce siyah beyaz fotoğrafın. sadece saniyenin onda
biri süre bu fotoğrafı instagramda, twitterda, bir tabutun üzerinde ya da
yakamda iğnelenmiş düşündükçe.. benim değil sarılmaya, bakmaya doyamadığım,
bakmaya kıyamadığım kadınlar...
…/…
bu arada çok satırlar yazdım yazdım sildim..
söyleyecek çok şey var, tartışılacak, düşünülecek ama anlamı yok
kimse için. çünkü denedim defalarca; düşünce, bilgi, mantık, tartışma zemini
değil burası, dahası yok öyle bir kaygı hiç kimsede. sorgusuz tekrarlar, içi
boş sloganlar, kıymetsiz klişeler yetiyor herkese.. en anlaşılır, en naif
haliyle söyleyeyim sadece; ne olur ölmeyin sevdiğim kadınlar..
ve tekrar , tam da bu pisliğin içine; İYİ Kİ DOĞMADIN
KARAKIZIM..!
