kaç gecedir perdelerim kapalı. olur da uyuyabilirsem, ağustosun sabah güneşi vurur diye değil de; gece yarısı venüs girer yatağıma da yakar acıyan sol yanımı, bi kere başını koyduğun, yine yana yana, yine kan-ter içinde uyanırım diye; korkuyorum.. korkuyorum bir daha sanki gün doğmayacak o zaman, doğduğumdan beri sevdiğim geceden korkuyorum... neredeyse teşekkür edeceğim şehrin leş gibi ışıklarına geceyi, göğü aydınlattıkları için, şimdi balkonumda dolunayın ışığına sığınıyorum. ayıramıyorum ışığından gözlerimi. gözlerinin ışığı gibi!

korkuyorum ilk defa karanlıktan, yine kararmaktan, yine kaybolmaktan...