başkaları adına konuşmanın, koca koca ama içi boş
genellemeler yapmanın, reçeteler yazmanın, ahmaklık olduğunu
farkedeli hayli zaman geçti. sen belki doğmamıştın o zamanlar. ya da çok uzun
ve anlamsız bir zaman geçirmiştin yeryüzünde. hiç birinizi bilmem ama bugün
yeni yeni bildiğim kadarıyla, benim yalnızlığım sensizlikten, tensizlikten,
sessizlikten değil. bu berbat, bu ezen, azaltan, yaran, yoran, yok eden
yalnızlığımın sebebi bence aklımı açamadığımdan. kimseye. kendime
bile. kimsenin bil(e)mediği, kimsenin gir(e)mediği o kara zindanda
zincirli, aç, yorgun, öfkeli, kızgın, nefret dolu ve çok tehlikeli, korkak ve
bi o kadar cesur, terbiyesiz, ahlaksız, ayıp, o kadar absürt, salak, saçma,
bazen sapkın bi ben var. dümdüz, apaçık, saf hali ile en ben. korkuyorum ben
bile yüzleşmekten. ben benden bu kadar uzakken, yanıma yöreme yaklaşmaktan
çekinirken, ben kendimden bu kadar korkarken, şimdi ben nasıl isteyebilirim ki,
bırak başkalarını, tek bir kişi dahi yanımda olsun, yalnızlığıma deva olsun?
cevapları olmayan sorularım var cevaplarını bırak
kendilerini bulmamın çok uzun zamanlar aldığı.
arıyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder