yazdım yazdım sildim. otuz yıldan fazladır yazarım, söylerim, kelimelerle iyidir aram, derdimi dökerim, eviririm, çeviririm kafiyeleri.. ama şimdi benim sana söyleyebileceğim hiç bir şey yok. yanına gelemedim. arayamadım. bağışla korkaklığımı, acizliğimi diyeceğim ama şimdi ne denebilir ki sana? sabır mı dileyeyim ben sana? bunun sabrı mı olur?. başın sağ olsun mu diyeceğim? sağ olmaktan büyük eziyet mi var şimdi sana? hiç kimse böyle bir acı ile yaşamamalı. gülümserken yakalıyorum kendimi gün içinde, utanıyorum. bi lokma atacağım ağzıma.. bi yumruk boğazımda.. bi çocuk görüyorum sokakta, burnunun direği sızlamak benzetme değilmiş be öyle acıyor ki gözlerinden boşalıveriyor. sonra utanıyorum sanki benim üzülmeye hiç hakkım yok, saygısızlık, terbiyesizlik gibi geliyor seni düşününce. ne kadar üzgün, ne kadar çaresiz kaldığımı söylemek bile ayıp sanki. adaletini hiç anlamadığım tanrı keşke benim ne kadar sabrım, gücüm varsa sana verse.. onunla da kavgalıyız ne zamandır?..
kocaman kahkahaların geliyor gözüm önüne.. kapatıyorum gözlerimi. haddimi aştım zaten ser-boş iken affet, susuyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder