o kadar yalnızım, o kadar çirkin hemen her şey etrafımda.? kısacık seni görsem, su gibi arı güzelliğinde arınsam, temizlensem, kaçak kaçak bir bakışınla ben de kendimi güzel görsem…
diye aradım durdum. bulamadım.
bulmamalı, aramamalıyım belki,
seni dünyanın bütün çirkinliklerinden koruyamam da kendimden bari korumalıyım
belki de ?
ne güzel şey be hayalin bile??
yağsan keşke! bir tek
benim üzerime. sırılsıklam olsam, kimse bilmese. kışın ortasında hem,
yanacağımı bile bile.. yağ sen ! gizli
gizli….
menekşeler kokmaz
biliyorum.
hiç okumadığım
ahmedarif’in sözlerini yazarken, ya da 5bin yıl önce egede bi delinin
şiirlerini tekrarlarken, 10bin yıl önce asyada bi şamanın rüyasını görüyorum, sonra hiç dinlemediğim türküleri söylerken buluveriyorum
kendimi..
ne şimdiden, ne
gelecekten, lan hangi geçmişten,.. ve ne de “ben” den bahsetmek şimdi?
ahmaklık!
bu çağın peygamberi yok çünkü olamaz. KONUŞMUYORSUN ARTIK BİZİMLE. biliyorsun göndersen de görevlendirsen de, bırak iman etmeyi, peşine düşmeyi, can vermeyi; dönüp kimse bakmaz. yokluk zamanlarını aşan insan türü bokluk zamanlarına ulaşacağını bilse yine aynı yoldan mı giderdi? most probabably evet. iyi de niye? hamurunu çamurunu neyden kardın da bu yaratık böyle? hikmetinden sual olunmaz? oh ne âlâ!! e aşığa da kelepçe vurulmaz. ben soruyorum ya hu?? bir ve bütün olan senken, bütün güç sende iken.. nasıl izin verdin bu çirkinliğe? NEDEN??
