kaçıyorum,
kaçınıyorum, çok korkuyorum üzülmenden ama ben uzağında da kalamıyorum?.
kaçırıyorum gözlerimi, anlayacaklar dedin diye, sana “öyle” bakamıyorum. adını
bile anamıyorum ben! değil kimseye sadece geceye bile. ama tadını da
unutamıyorum. tutamam da kendimi rüyana gelirim diye ben kaç gecedir
uyumuyorum.
biliyorum imkansız,
biliyorum zorundayız, biliyorum ama.. ben vazgeçemiyorum…
bi rüzgârdım ben
esip geçtim aranızdan.
doğar, yaşar,
ölür insan. bu arada , bir arada yaptıkları ettikleri, becere bilemedikleri..? kimse seçmez doğmayı, yaşamayı da bilmez çoğu, ölmeyi kim ister ki? peşine
düşer insan hiç olmayan, kendi uydurduğu hayallerin, rüyaların, anlamların, dertlerin,
değerlerin.. peşinde koşar sebebini bilmeden. nedenini bilmeden. hiç olmamış hiç olmayacak hayallerin. doğdum ben de hepiniz gibi.
kimse bana sormadı. ne benim tercihim ne benim dileğim ne isteğimdi bu dünyaya
gelmek. fırlatıldım. beceremedim bana verilenlerle, sunulanlarla, imkanlarımla
baş etmeyi yahut onlardan görkemli bir destan yazmayı. beceremedim.. ama ben
kendi konuştuğum dilde bugüne kadar söylenmiş, sözlenmiş, yazılmış en güzel
sözleri ettim. oynadım kafiyelerle, kelimelerle, seviştim gecelerce. hiç
kimsenin okumayacağı hiç kimseye faydası olmayan, olmayacak, çoğu benim bile
değil; okuduğum, duyduğum sonra unuttuğum benimmiş gibi tekrar tekrar söylediğim
sözler var. sahipleri de kusura bakmasınlar. ben çok güzel sözler ettim be güneşe, bir
gülüşe, yağan yağmura, akan bir damlaya, en çok da geceye, karaya, çoğu gerçek
bazıları hayal, dokunduğum, dokun(a)madığım, aklıma ruhuma dokunan beni ben yapan ,yaralarıyla
gelen, yeni yaralar açan, iyileşince kaçan, bazen de yaraladığım ve bunun için
çok pişman olduğum çok üzüldüğüm çok kırıldığım kadınlara... benden ne
beklediniz, ne istediniz, ne aldınız, ne verdiniz boş veriyorum artık bunları.
teşekkür ederim beni ben yaptığınız için. teşekkür ederim kalemime mürekkep, sarı sayfalarıma ilham olduğunuz için. teşekkür ederim benim bu akılsız başım başka neye
sarılacaktı hepinize ve her birinize ayrı ayrı delirêler yazmaktan başka?
teşekkür ederim hepinize. her birinize.
bir rüzgârdım ben
esip geçtim aranızdan. dokunup da yaktıklarım, dokunup da serinlettiklerim,
ferahlattıklarım, dokunduğumdan haberi bile olmayanlar oldu aranızda. teşekkür
ederim hepinize ve her birinize. hiçbiriniz eksilmediniz ben esip geçerken aldıklarımdan.
verdiklerinizden ya da verdiğinizden de haberiniz yoktu çoğunlukla.
teşekkür ederim!
estim geçtim aranızdan…
fazla görünmüyorum ortalıkta. çoğu zaman görünmez
hissetmemden bahsetmiyorum ya da kaybolduğumdan da değil de; tanımadığınız,
bilmediğiniz, hiç göremeyeceğiniz bir düşün rüyalarında geziniyorum ben.. bir
düşe, bir rüyaya kafiyeler boyuyorum. unutuyorum hemen her şeyi
hatırlayamadığım kadar uzun zamandır, hatırlayamıyorum uyandığımda da gördüğü
rüyaları ama orası sıcacık, orası taptaze, tertemiz, öyle masum.. orada olmak güzel…
madem dolunay tepemizde, madem aylardan
kasım, zaten çok yalnızım, hadi kapat güzelim gözlerini güzel düşüm, olmayacak
bir rüyaya düşelim!
kurgugerçekdoğruyanlışhayalyaşamrüyadünya…
sizin gerçeğinizi sikeyim, sizin yaşamak dediğiniz eziyete sokayım. yaşamınız,
yaşadıklarınız ve her biriniz benim hiç kimsenin okumayacağı sarı sayfalara
karaladıklarıma, peşine düştüğüm, düşmekten hiç bıkmadığım, düşümde de
aradığım, ara ara bulamadığım, kafiyelerime, çoğu devrik, delik deşik
cümlelerime, saçmalamalarıma, sayıklamalarıma, delirêlerime, bahane
olmaktan başka hiçbir işe yaramaz, yaramazsınız. değmezsiniz dert etmeye,
dertlenmeye...
siktir
et! insanları. insanların ne kadar kötü olduğunu sen bilmiyorsun daha. ve ne
kadar işe yaramaz, ne kadar zararlı, güzel olan her şeye düşman olduğunu. ne
derlerse desinler demiyorum. bilmesinler! diyorum sana, güzelim yüzünün
avucumda nasıl parladığını, bilmesinler koltukta kalmış bir tel saçını şimdi
parmağıma doladığımı, görmesinler bana nasıl baktığını.. senin bile sandığından
çok daha fazla yıllar var aramızda, yüzyıllar geriden, yüzyıllar ileri ışık
ışık parladığını, parlayacağını anlamazlar… o yüzden siktir et! insanları,
yaptıklarını, düşündüklerini, söylediklerini ve söyleyebileceklerini.. bırak
bilmesinler, zaten bilmesinler, sakın bilmesinler; dudağımda kalan, aklımdan
çıkmayan, uykular kaçıran tadını…
kasım. gamlı hazan.. dışarıda taptaze ilk
yağmur... bakma şimdi kaçtığıma hani “büyümek hep üşümektir” ya; kat kat
büründüğüm battaniyeler, yorganlar altında ezilerek, uzaktan baktığıma..
çok yürüdüm ben, hiçbir yere varmayı
beklemeden, en çok da yağmur altında. çok ıslandım, iliklerime kadar, çok
üşüdüm, titredim, bağırdım, çağırdım ve çok ağladım yağmur altında. ama
gözyaşım hiç karışmamıştı bi yağmurun damlalarına.. ve hiç bir tufan ne de hiç
bir fırtına öyle masum, öyle mahzun, öyle çaresiz bakan gözlerinden dökülen iki
damla kadar acıtmamıştı canımı…
kasım, gamlı hazan, dışarıda taptaze bi ilk yağmur,.
ben zaten büyümeyi hiç becerememiştim ama ben
hiç bu kadar üşümemiştim …
