kaçıyorum,
kaçınıyorum, çok korkuyorum üzülmenden ama ben uzağında da kalamıyorum?.
kaçırıyorum gözlerimi, anlayacaklar dedin diye, sana “öyle” bakamıyorum. adını
bile anamıyorum ben! değil kimseye sadece geceye bile. ama tadını da
unutamıyorum. tutamam da kendimi rüyana gelirim diye ben kaç gecedir
uyumuyorum.
biliyorum imkansız,
biliyorum zorundayız, biliyorum ama.. ben vazgeçemiyorum…
fazla görünmüyorum ortalıkta. çoğu zaman görünmez
hissetmemden bahsetmiyorum ya da kaybolduğumdan da değil de; tanımadığınız,
bilmediğiniz, hiç göremeyeceğiniz bir düşün rüyalarında geziniyorum ben.. bir
düşe, bir rüyaya kafiyeler boyuyorum. unutuyorum hemen her şeyi
hatırlayamadığım kadar uzun zamandır, hatırlayamıyorum uyandığımda da gördüğü
rüyaları ama orası sıcacık, orası taptaze, tertemiz, öyle masum.. orada olmak güzel…
madem dolunay tepemizde, madem aylardan
kasım, zaten çok yalnızım, hadi kapat güzelim gözlerini güzel düşüm, olmayacak
bir rüyaya düşelim!
kurgugerçekdoğruyanlışhayalyaşamrüyadünya…
sizin gerçeğinizi sikeyim, sizin yaşamak dediğiniz eziyete sokayım. yaşamınız,
yaşadıklarınız ve her biriniz benim hiç kimsenin okumayacağı sarı sayfalara
karaladıklarıma, peşine düştüğüm, düşmekten hiç bıkmadığım, düşümde de
aradığım, ara ara bulamadığım, kafiyelerime, çoğu devrik, delik deşik
cümlelerime, saçmalamalarıma, sayıklamalarıma, delirêlerime, bahane
olmaktan başka hiçbir işe yaramaz, yaramazsınız. değmezsiniz dert etmeye,
dertlenmeye...
siktir
et! insanları. insanların ne kadar kötü olduğunu sen bilmiyorsun daha. ve ne
kadar işe yaramaz, ne kadar zararlı, güzel olan her şeye düşman olduğunu. ne
derlerse desinler demiyorum. bilmesinler! diyorum sana, güzelim yüzünün
avucumda nasıl parladığını, bilmesinler koltukta kalmış bir tel saçını şimdi
parmağıma doladığımı, görmesinler bana nasıl baktığını.. senin bile sandığından
çok daha fazla yıllar var aramızda, yüzyıllar geriden, yüzyıllar ileri ışık
ışık parladığını, parlayacağını anlamazlar… o yüzden siktir et! insanları,
yaptıklarını, düşündüklerini, söylediklerini ve söyleyebileceklerini.. bırak
bilmesinler, zaten bilmesinler, sakın bilmesinler; dudağımda kalan, aklımdan
çıkmayan, uykular kaçıran tadını…
kasım. gamlı hazan.. dışarıda taptaze ilk
yağmur... bakma şimdi kaçtığıma hani “büyümek hep üşümektir” ya; kat kat
büründüğüm battaniyeler, yorganlar altında ezilerek, uzaktan baktığıma..
çok yürüdüm ben, hiçbir yere varmayı
beklemeden, en çok da yağmur altında. çok ıslandım, iliklerime kadar, çok
üşüdüm, titredim, bağırdım, çağırdım ve çok ağladım yağmur altında. ama
gözyaşım hiç karışmamıştı bi yağmurun damlalarına.. ve hiç bir tufan ne de hiç
bir fırtına öyle masum, öyle mahzun, öyle çaresiz bakan gözlerinden dökülen iki
damla kadar acıtmamıştı canımı…
kasım, gamlı hazan, dışarıda taptaze bi ilk yağmur,.
ben zaten büyümeyi hiç becerememiştim ama ben
hiç bu kadar üşümemiştim …
bile
bile nisan ortasında düşen karda üşüyeceğim, donacağım, gün görmeden, güz
görmeden, kuruyacak yapraklarım. ben bu bahar, ben bu sefer inatlaşmayacağım.
yoruldum artık. çok çiçek açtım saymadığım kadar baharlar, taşıyamayacağım
kadar meyveler verdim, kimsenin elini uzatmadığı, koparmadığı, dönüp de
bakmadığı rengârenk, tatlı, acı, ekşi, sulu meyveler verdim de kırıldı
dallarım. taşıyamadım. çok inat ettim, saymadığım kadar güz geçti, çürüyüp
dökülen meyvelerimin üzerini yapraklarımla örttüm, kırılan dallarım mezar
taşları oldu. topraktan aldım canımı, canımdan verdim toprağa. inat ettim yine
de kırıldığım yerden yeni, taze sürgünler yine çiçek, yine meyveler
rengârenk,.. ben kaç yaz geçirdim biri baksın, biri elini uzatsın, bir acı
tatlı ekşi, meyvelerimden koparsın diye bekleyerek…
bu
bahar çiçek açmayacağım. taşıyamayacağım dallarımı kıracak meyveler vermeyeceğim.
kırılan yerlerimden taze sürgünler vermeyeceğim. köklerim güçlü, gövdem kalın,
kuru, kaskatı, ayaktayım lan. hala. dimdik.
belki
delirmiş biri gelir sarılır diye bekleyeceğim.
gözü dönmüş, gönlü kara biri gelip kesip, söküp, atana ya da yakana kadar…
yol dediler,
güzel!
güzergâhı gideceği,
varacağı yerden daha özel.
her biri sanki
kendinden önce hiçbiri dememiş gibi, yola övgüler dizdiler.
..ki biri de ben..
çıktım yola, düştüm
yola, varmaya bulmaya aldırmadan,
yoldan çıktım! çok
kere. çoğunda bile isteye.
yolumu kaybettim bazenler,
kendimi bulayım diye.
benden öncekilerin
izinden gitmişim bazen, bazen yolcularda benden izler görmüşüm, kimiyle yan
yana yürümüşüm, kiminin yanından geçmişim, geçip gitmiş çokları yanımdan..
yarımım, belki hep
bundan.
yaşlanıyorum be
küçük. yorgunluğum ne yıllardan, ne yollardan.
durdum!
vazgeçtiğim için
değil yürümekten, vazgeçtiğim için değil yoldan, yolculuktan;
durunca gördüm,
durunca bildim yolu, çıktım yoldan..
kendim çizdim
yolumu. dönülmez, yasak denen sağa sola, sana bana döndüm.
aşılmaz denen,
geçilmez denen yarlardan yaralardan yeni bir yol ördüm.
hala bilmiyorum
nereye gider?
durdum!
ördüğüm yolu gördüm.
unutmuşum ne zamandır, uzun zaman sonra güldüm.
geçtim senden,
geçtim benden, geçtiğim yollardan, seçtiğim yollardan. açtığım yollardan, vaz
geçtim!
uzandım.
uzadım
nereye gideceğini,
kimin geçeceğini bilmediğim hakikate
YOLOLDUM!
