boğuluyorum

sadece senin sesini duymak isterken şimdi, aslında neler ister gönül ama, arabada unuttuğumu şimdi fark ettiğim telefona uzanmaya bakar, ki açmayacaksın büyük ihtimal, o da başka delirme nedeni, yeterince delirmeye sebep yokmuş gibi,  seni aramamak için kenetlemişim ellerimi, kanatana kadar sıkıyorum.

sen yoksun artık ? biliyorum!!

benim bildiğim, benim bulduğum, benim gördüğüm, benim gidişini izlediğim, gitmene inanamadığım, öyle yığıldım yıllarca ayağa kalkamadığım, şimdi şimdi fark ediyorum ya aslında hiç gelmemiştin ki sen bana,  e o sen de o sen bile yok,..  

özlemek zaten zor be; ama artık ve belki hiç olmayan bi şeyi özlemek ne fena?

bi mucizeye inanmayı özlüyorum. şimdi hiç ama hiç bir şeye inanmaz, inanamazken..

ara ara hatta sık sık nefes almayı unuttuğum oluyor küçük! afili sözler olsun diye değil gerçekten, boğularak uyanıyorum geceleri, uyumak denmez de ona sızdığım zamanlar sabaha  karşı, günün gündeliğin rutininde dahi oluyor artık birinin karşısında, bazen bir cümlenin ortasında hatta..

boğula boğula yaşıyorum küçük. ölmüyorum, ölemiyorum ama ben çokkk yoruldum..

boğulmaktan da, yaşamaktan da...