abuk

 

küstah

 

yetim

sadece adını değil, nedense tek elâ gözleri hariç, görüntüsünü, görüsünü, iyi ve kötü huylarını miras aldığım,  dedem 1924 yılında doğmuş. ya da kendi deyişiyle 1340.. 

10 Kasım 1938 sabahı babası Çömez Ali ölmüş. 68 yaşında. ölmüş evet, vefat etmiş, aramızdan ayrıldı, kaybettik.. vs vb deyince daha nazik olmuyor, daha az ölmüyor gidenler. onu defnettikten sonra radyodan öğrenmişler hemen aynı saatlerde Atatürk'ün öldüğünü. canım dedem de cânım cumhuriyet de aynı gün çocuk yaşta yetim kalmış.

hangi yaşta olsa da giden, kalanlar için erkendir her ölüm. dağ gibi babamın dahi kucağıma yığıldığını babası öldüğünde gördüm. ama çocukken yetim kalanlar başkadır. yetim çocuklar hüzünle erken tanışır. bi yanı hep çocuk kalır, ne kadar zaman geçse, geçmez gözlerindeki hüzün. erken büyür. onu hem dışarıdan hem de içinde yanan ateşi koruyan kabuğu herkesten sert olur.  hor görülür bazen. herkesten çok çalışır o yüzden. çoğu zaman yalnız kalır. cahil bırakılır belki ama bilgeliği, erdemi hayatın özünden gelir. sakınmaz sözünü o yüzden. KORKMAz başına geleceklerden. kayıpların en büyüğü ile çocukken tanıştığından kaybetmekten KORKMAz. 

gerektiğinde kavgadan, yumruk yemekten,

her seferinde kalkacağını bildiğinden, düşmekten, 

çocuklarının sonra onların çocuklarının kendinden daha güzel günler göreceğini bildiğinden,

 ölmekten KORKMAz !

bundan 84 yıl önce yetim kalan canım "Çömezin Abdullah" 30 yıl önce, kendisi de babası gibi 68 yaşında, ölene kadar öyle yaşadı. köyünde saraç, boyalı kunduralarından dolayı lakabı "süslü bey" iken fabrikada işçi, bahçesinde amele olmaktan kaçmadı. kazalar belalar atlattı. ağrısına dayanamadığı bacağından şikayet etmez, öyle çok da içmez ama ilaçlar fayda etmeyince sedirinin yanı başında duran iki karışlık bir odunla bacağını, acısını döverdi. toprağı severdi. sayısız ağaç dikti, her biri cumhuriyeti yüceltecek ve o göremese de geleceğin önemli isimleri olacak evlatlar yetiştirdi, onların evlatlarında, ki biri ben, abdullah'lar doğdu yeniden...

84 yıl önce yetim kaldı cânım Cumhuriyet..  kendisi de çocukken yetim kalan ATAsı öldüğünde.

ne kadar ince incelikli olsa da, ne kadar gelişse imkânları, genişlese de, ne kadar yaş alsa, ne kadar yol alsa da konak çocuğu değil sokak çocuğudur bir yanı hep. ben onu hep öyle sevdim, öyle yücelttim aklımda, kalbimde, ruhumda.

başın sağ olsun. başın dik olsun. ömrün sonsuz olsun.. ilelebet

تَبَّتْ

kurusun ellerin, kuruduğunu göreyim..

belki de..