ne anlıyorsun sabaha kadar ateşe bakmaktan diye sordu. cevap veremeden daha, 

"kim bilir neren yanıyor, kim bilir neleri yakıyorsun, nedir derdin? yak yak bitiremediğin??"

 cevap veremedim daha..

 lan ben neyse de, anamı üzmeyeydiniz...

kırk kere söyleyince olmuyormuş işte. kırk yıl sonra bile olmayabiliyormuş. olmadı lan!

olamadım...

sözlerime gözler arıyorum.

gözde olmak için değil be,

sözde olmasın diye...

sözlerime gözler arıyorum.

sözlesin başka gözlere...

sözlerime gözler arıyorum.

gözü gibi bakacak gözlerime,.

    "ne güzeldi di mi gözleri ? böyle kocaman kocaman!"

azarlanmış. tokatlanmış. ağzını açamamış, tek kelime edememiş bir çocuğun öfkesini bilir misin? gözleri? akmasın diye yer çekimi ile kavga ettiği damlaların parlattığı dolu dolu, alev alev gözlerine baktın mı hiç? ne yaptığın ya da yapmadığın o kadar önemsizdir ki; çaresizken...

olur da karşılaşırsan o çocukla, ağlama onun yerine, koyverme. hatta sarılma bile.

güçlü ol! de.

sadece şimdi bu çaresizlik anında değil. aslında ne hakikat ne hikmet ile yolları kesişmeyen, umursamanın gerekmediği ve dâhi kaçmanın kerâmet olduğu günlük gündelik sığ işlerden bari birinde, bir yerde güçlü ol! geri kalan eziyetlerden kaçabilmek, sahih meziyetlere varabilmek için; güçlü ol. siktir gitt! diyebilmek için yeri geldiğinde. bir yerde, bir şeyde.,

güçlü ol!

cayır cayır yanıyor

bir öfke

alev alev içimde

bir nefret

sadece beni yakıyor..

kaç daha

yine sabah oldu,

hiç bir şey olmadan.

sadece bitsin diye harcanan günler yığıldı, aylara, yıllara...

yanlış!

daha yanlış olan düzeltmek için kılını bile kıpırdatmamak.

yalnız!

daha yalnız olan uzanmamak, dokunmamak hayata

sarı sayfalar.

iyi ki varlar.